یک جفت قاشق دوغ خوری قاجاری نایاب و کمیاب

سانسون، از جهانگردانی که در عهد شاه سلیمان صفوی به ایران سفر کرده است با اشاره به ناراحتی مهمان های خارجی هنگام خوردن برنج با دست و پاره کردن گوشت های خورش و کباب از قاشقهای بزرگی از چوب شمشاد یاد می کند که برای آشامیدن به کار می رفته است.

مرتضی راوندی در کتاب تاریخ اجتماعی ایران نوشته است که قاشق تنها برای نوشیدن شربتهای مختلف ترش و شیرین بود که در اطراف خوراکهای دیگر میگذاشتند. شربت را در قدحهای بزرگ طلا می ریختند و در هر نوع قاشق یا افشره خوری بزرگ چوبینی بود که میهمانان نزدیک به هر قدح برای نوشیدن شربت از آن استفاده میکردند قاشق های افشره خوری از چوبهای معطر ساخته میشد بسیار بلند بود به طوری که طول آنها را در حدود یک پا و نیم نوشته اند.
 

شعر روی کار که نوشته شده 

این قاشق افشره که پرنقش نگار است

چوب است ولی مایل لعل لب یاراست

فرمایش،کربلایی ابوالقاسم

سنه 1292 اگر اشتباه نکنم

دوغ خوری یا افشره خوری یا شربت خوری

جنس چوب 

قیمت درج شده برای هر دو با هم هست