این عکس ناقابل را

عکاسان خانگی بهطور معمول موقع عکس گرفتن دوربین را افقی نگه میداشتند که این روش عادیْ امتیازی بزرگ با خود همراه داشت که میتوانستند چشمانداز وسیعتر و کاملتری از محل و نحوهی زندگی مردم را نشان بدهند، آداب لباسپوشیدن و معاشرتکردن و نشستوبرخاست و مهمانداری و بچهبزرگکردن و رختشستن و پیکنیکرفتن و کار و زندگی و خوشبختی و بدبختی... عکسهایی که اینجا بهطور عمده اندرونیاند و خبر چندانی از عکسهای بیرونی، عکسهایی از زندگی اجتماعی عامهی مردم در خیابانها، نیست، عکسهایی که همچنان باید آنها را در بایگانی عکاسان حرفهای پیدا کنیم، نه در آلبومهای خانگی. آلبومهای معمولا چندتایی و گاه چندینتایی در هر خانواده، جیبی و چسبی و سگکی با کاغذهای پوستی نقشدار برای جلوگیری از چسبیدن عکسها به هم، یا عطف فنری یا دوخته یا پیچهای پلاستیکی، نفیسها و گرانقیمتها با کارخانهی کوچکی که توی جلد جاسازی شده بود و با باز کردن جلد آلبوم ملودی همهپسند و نوستالژیک پخش میکرد.