حرف هایی با فروغ فرخ زاد

نویسنده: فروغ فرخزاد
به کوشش: سیروس طاهباز

چهره فروغ ، کار خود او ؛ چند گفت و شنود

من در شعرم، بیشتر از هرچیز دیگر، سعی می کنم از «زبان» استفاده کنم، یعنی من چون این نقص را در زبان شعری خودمان احساس می کنم، نقصی که می شود اسمش را کبود کلمات گوناگون نامید. شعر ما مقداری سنت به دنبال دارد، کلماتی دارد که مرتب در شعر دنبال می شود.

«خوبی های من از بیان کردن، جز ناله اسارت خوبی های من در این دنیای که تا چشم کارمی کند دیوار است و دیوار است و دیوار است و جیره بندی آفتاب است و قحطی فرصت است و ترس است و خفگی است و حقارت است.<br>   بدی های من به خاطر بدی کردن نیست. به خاطر احساس شدید خوبی های بی حاصل است. »

امشب از آسمان دیده تو
روی شعرم ستاره می بارد
در زمستان دشت کاغذها
پنجه هایم جرقه می کارد

شعر دیوانه تب آلودم
شرمگین از شیار خواهشها
پیکرش را دوباره می سوزد
عطش جاودان آتشها

آری آغاز دوست داشتن است
گرچه پایان راه ناپیداست
من به پایان دگر نیندیشم
که همین دوست داشتن زیباست