چاقوی بانو- سفارشی و نایاب

این چاقوی خاص و کمنظیر، نه فقط یک ابزار، بلکه تکهای از خاطره و عشق است؛  
منقّش به چهرهی بانوی آواز ایران، بانو هایده صدایی که هنوز در تار و پودِ دلِ عاشقانِ موسیقی میپیچد و خاموش نمیشود. �  
هر بُرشی از این تیغ، انگار زخمهایست بر تارِ دل، نوایی لطیف از گذشتههایی که با صدای او زنده میشوند.  

تیغِ چاقو از فنرِ تویوتاست، با همان صلابت و دوام، اما در عین حال چنان صیقلخورده و براق که انعکاس چهرهات را در آن میبینی.  
دستگیرهاش از رزینِ بسیار نایاب ساخته شده، با طراحی و پرداختِ استاد شانی سردشتی هنرمندی که روحش را در هر تکه از کار دمیده است. �  
رزینِ دستگیره با آن رگههای آبی و طلایی، همچون ملودیهای آرامِ هایده، عمق دارد و جان میگیرد زیر نور.  

این چاقو برای مهیّا کردنِ مزهی محفل ساخته شده، همان لحظههایی که دل آدم میخواهد در خلوتش، با صدای بانو همنوا شود.  
وقتی «شانههایت را برای گریه کردن دوست دارم» پخش میشود، کافیست این چاقو را در دست بگیری، تا حس کنی تمام جهان برای لحظهای ساکت شده است.  
نه از غم، بلکه از لذّتِ یک یادِ شیرین؛ یادِ صدایی که هیچگاه نمیمیرد.  

در رگههای فلز و رزینِ این اثر، ردی از عشق، هنر و احترام به بانویی است که صدایش جاودانه ماند.  
ساخته شده به سفارشِ من، چون عاشق بانوی آواز ایران هستم بانویی که نامش را نمیشود شنید و بیاختیار دلتنگ نشد.  
این چاقو نه برای بریدن، بلکه برای وصل کردنِ خاطرهها و احساسهاست.  

اگر میخواهید با نگاهی به هنر، عشق، و صدای جاودانهی ایران نزدیک شوید،  
این اثر را در فروشگاه من در ایسام ببینید:  
**www.nayabsara.esam.ir**  

نشانِ انگور � و جام � بر آن، تنها استعارهایست از شورِ زندگی و لطافتِ لحظهها، نه چیزی بیش.  
چاقویی برای مزه، برای گوش دادن، برای تماشای لبخندِ بانو در سکوتِ شبهای بیصدا.