هنر پیر شدن / آرتور شوپنهاور / علی عبداللهی

هنر پیر شدن از مجموعه هنرهای شوپنهاور، فیلسوف شهیر آلمانی، دربردارندهی واپسین نوشتههای هشت سال آخر زندگی فکریـ فلسفی اوست در موضوعات مختلف. او در این کتاب، در خلال پارهنوشتههای گاه بلند و اغلب کوتاه، به مرور در سالها اندیشهورزی خود میپردازد و بر خلاف معمول بسیاری از دیگر متفکران، در ایستگاه آخر زندگی، باز هم میکوشد باریکبینیهای پیشین در آثار دیگرش را تبیین و تشریح کند، بسی ناگفتهها را بازگوید و از این رهگذر خود را از سکون پیری برهاند.

شوپنهاور در اینجا هم مثل سایر نوشتههای خود، همچنان عریان و مغرور و ساده و پرمغز مینویسد، و بههیچوجه، در تسلیم و وانهادن به اقتضائات سنی، نه بوتیمار غمخواری نشسته بر ساحل اندوه است و نه مردمگریز تائبِ عصبی و چشمبهراهِ سرودن ِغزل خداحافظی، بلکه فرزانهای است پیر و خشنود و چابکاندیشه که میکوشد با رویکرد عملی و متفکرانه به مفهوم کهن پیرسالی یا سالخوردگی، تا حد ممکن از آن به عنوان دورانی شیرین و پرثمر یاد کند.

0000000000000000000000000000000000000000000000

Senilia عنوان مجموعه ای کوچک از نوشته آرتور شوپنهاور است که تحت عنوان کتاب "هنر پیر شدن" منتشر شده است. این کتاب شامل نتایج مراقبه است که شوپنهاور در سالهای آخر زندگی خود ثبت کرده است.

نظرات شوپنهاور در مورد سنت دو و نیم هزار ساله آموزه های فلسفی درباره پیری قبلا در Parerga و Paralipomena بیان شده است. پرداختن به سالخورده ها در سنت بودیسم و پیشا سقراطیان وجود داشته است. البته اشاراتی به افلاطون (یا سقراط) و البته همچنین به فلسفه روم ، به ویژه سیسرو وجود دارد.

"برای اینکه همیشه یک قطب نما ایمن در اختیار داشته باشیم ، برای جهت گیری در زندگی ، و برای اینکه همیشه آن را در نور مناسب ببینیم بدون اینکه هرگز عصبانی شویم ، هیچ چیز مناسبتر از این نیست که عادت کنیم که به این دنیا به عنوان محل توبه نگاه کنیم ، بنابراین می توان گفت به عنوان یک نهاد کیفری ... همانطور که قدیمی ترین فلاسفه آن را می نامیدند و اوریگن آن را با جسارت ستودنی تلفظ می کرد. - هر کدام از دیدگاه های مشابه توجیه نظری و عینی خود را پیدا می کند ، نه تنها در فلسفه من ، بلکه در خرد همه زمان ها ، یعنی در برهمایی ، در ، در امپدوکلس و فیثاغورس ؛ به این دلیل که ما برای اجرای مجازات به دلیل برخی اشتباهات در زندگی قبلی متولد شده ایم.