کتاب ماری آنتوانت

در روزگاری که تاریخ در لابهلای واژههای خشک و اصطلاحات سرد دانشگاهی گم میشود، ذبیحالله منصوری کاری کرد که کمتر مترجمی جرأتش را داشت: او تاریخ را به زبان مردم گفت.
در کتاب «ماری آنتوانت» آخرین ملکهی فرانسه پیش از انقلاب با زنی روبهرو میشویم که هم قربانی زرقوبرق دربار است و هم تماشاگر فروپاشی جهانی که خود در مرکز آن ایستاده.
منصوری با نثر شیرین و پرتعلیقش، روایت رسمی و دشوار غربی را به قصهای زنده و ملموس تبدیل میکند؛ داستانی که مخاطب را بیوقفه تا پای چوبهی گیوتین میبرد.
بله، برخی میگویند او مترجمی آزاد بود و گاهی پا از متن اصلی فراتر میگذاشت، اما شاید همین جسارت، راز ماندگاریاش است. او تاریخ را از پشت شیشهی سرد ترجمه بیرون کشید و جان تازهای در آن دمید؛ کاری که باعث شد حتی کسانی که حوصلهی خواندن متون تاریخی ندارند، شیفتهی کتاب شوند.
«ماری آنتوانت» برای بسیاری از ما، نه صرفاً یک روایت تاریخی، بلکه تجربهای احساسی از سقوط، غرور و انسانیت است داستان زنی که از اوج شکوه به عمق رنج و تاریکی