کتابِ قصر کافکا

در برف و سکوتِ دهکدهای گمشده، مردی تنها به نام «ک.» از دور قصر را میبیند؛ ساختمانی عظیم، خاموش، و همیشه دور از دسترس. از همان لحظه، سفر او ــ و شاید سفر هر انسان ــ آغاز میشود: تلاشی برای رسیدن به معنا، شناخت، تعلق، و درک جهانی که پاسخ نمیدهد.
رمان «قصر» شاهکار ناتمام فرانتس کافکاست؛ اثری که مرز میان واقعیت و کابوس را محو میکند. این کتاب دربارهی جستجوی بیپایان انسان است در ساختاری که هرگز شفاف نیست: بروکراسیِ بیچهره، قدرتِ پنهان، و قوانینی که کسی نمیداند از کجا آمدهاند. در این جهان، همه در خدمت نظامی هستند که خود نمیفهمند چگونه عمل میکند.

کافکا در سال 1922، در دوران بیماری و تنهایی، نوشتن «قصر» را آغاز کرد. اما مرگ پیش از پایان، آن را نیمهتمام گذاشت و دوستش مکس برود بعدها منتشرش کرد. شاید همین نیمهتمامی، راز ماندگاریاش است؛ چون جهان کافکا همیشه ناتمام است، همیشه در حال پرسش، همیشه در حال گریز.

در دلِ «قصر»، چیزی بیش از روایت اداری و فلسفی نهفته است: حس وجودیِ انسانِ مدرن که میان امید و پوچی معلق است. «ک.» نمادِ هر انسانیست که میخواهد دیده شود، اما در دیوانسالاری بیپایانِ قدرت گم میشود. این اثر از بیگانگی، از تلاش در برابر ناممکنی، از ایمان بیپاسخ میگوید. خواندنش نه فقط تجربهی ادبی، بلکه مکاشفهای روانی و فلسفی است؛ همان لحظهای که درمییابی شاید هدف، رسیدن نیست بلکه خودِ تلاش است.

کافکا در تمام عمر با اضطراب، بیماری و انزوای فرهنگی زیست، اما از دل همان تاریکی نوری آفرید که امروز یکی از ستونهای ادبیات جهان است. «قصر» دعوتیست به مواجهه با معنا، با خود، و با جهانی که همیشه در حال فرار از فهم ماست.

ترجمهی درخشان علیاصغر حداد، نشر ماهی اثری برای آنان که هنوز به جستجوی معنا در میانهی برف و سکوت ایمان دارند.