10 عدد کاست قدیمی _ جواد یساری و داریوش و غیره

� جواد یساری صدای کوچه، صدای مردم
یساری، مردی از دلِ تهرانِ قدیم، از همون محلههایی که زندگی سخت بود ولی دلها گرم.
وقتی میخوند «گل ناز دارم گل ناز» یا «دو تا چشمای سیاهت»،
همه حس میکردن که این صدا مالِ خودشونه
مالِ کارگر، مالِ راننده، مالِ مردمی که شب با خستگی میخوابیدن و صبح با امید بیدار میشدن.
صدای یساری، صدای زندگی بود، بیتکلف، بیادعا، ولی پر از احساسِ راستین.

---

� داریوش صدای زخم و بیداری
و در کنار اون، داریوش ایستاده بود؛
مردی که درد رو نه فریاد، که زمزمه میکرد.
ترانههایی مثل «چشم من»، «بوی گندم» و «به من نگو دوست دارم»
روایتِ نسلی بودن که میان عشق و رنج، دنبال معنا میگشتن.
صدایی پر از شعور و اندوه، که حتی سکوتش هم حرف داشت.

---

حالا تصور کن یه نوار کاست داری که یهطرفش جواد یساری میخونه و اونطرفش داریوش.
یهطرف پر از شور و زندگی، با ضرباهنگ دف و دایره،
و اونطرف، صدای مردی خسته از جهان، با شعری که تا عمق دل فرو میره.

نوار که میچرخه،
از صدای کوچه و قهوهخونه، میرسی به خلوتِ اندیشه و غربت.
از «گل ناز دارم» تا «یار دبستانی»،
از شور به شعور،
از دل به جان.

---

� یساری و داریوش هر دو به زبانی متفاوت،
از مردم گفتن، از درد گفتن، از عشق گفتن.
یکی با لهجهی کوچه و خنده،
دیگری با واژه و اندوه،
اما هر دو صادق،
هر دو واقعی.

1. جواد یساری 
2. داریوش
3. قمیشی
4. شهرام شبپره
5. ابی
6. گوناگون
7. گوناگون شاد
8. اندی 
9. سندی
10. کویتی پور