10 عدد کاست قدیمی _ امید و ویگن و غیره

ویگن صدای طلاییِ عشق و زندگی
ویگن، همون صدای مردی بود که با هر ترانه، رنگ و روح به دهههای سی و چهل داد.
از «مرا ببوس» تا «مهتاب» و «بارون بارونه»، صدای او نه فقط ترانه، بلکه خاطره بود.
ویگن روی صحنه نمیخوند، زندگی میکرد؛ با پیراهن سفید، گیتار در دست، و لبخندی که هنوز از دل تاریخ پاک نشده.

---

امید صدای عاشقِ پرشورِ نسل تبعید
و سالها بعد، امید اومد؛ با صدایی که از دل غربت برخاسته بود، اما هنوز بوی وطن میداد.
آلبومهایی مثل «پرسههای عاشقانه»، «به من نگو دوست دارم» و «سفر»، دلِ نسلی شد که عشق و غربت رو با هم تجربه کرد.
صدایی که در اوج لطافت، قدرتی پنهان داشت مثل نوری که در مه میتابه.

---

حالا تصور کن یه نوار کاست داری با دو روی طلایی:

یه طرف ویگن، با صدای کلاسیک و اصیلش، میخونه از جوانی، امید، و شبهای پرستاره تهران...
و اون طرف، امید، با صدایی مدرن و احساسی، از عشقهایی میگه که در غربت جا موندن.

نوار که میچرخه، انگار زمان از بین میره 
ویگن میخنده و امید آه میکشه،
یکی از گذشتهی روشن میگه،
دیگری از رؤیای بازگشت...

---

این دو، مثل دو نسل از یک ریشهاند؛
ویگن، صدای طلاییِ گذشته،
امید، پژواکِ عاشقانهی امروز.
و وقتی هردو رو با هم گوش بدی،
میفهمی موسیقی یعنی چی 
یعنی پلی از دلِ دیروز تا امروز،
که هنوز، با هر نتش، بوی عشق میده...

1. امید
2. ویگن
3. گوناگون
4. شماعی زاده
5. محمد خاکپور
6. احمد آزاد
7. ضولتی
8. سامان
9. لیلا فروهر
10. محمد اصفهانی