بازگشت ریشی - دیپاک چوپرا

چاپ 1379

جلد نرم

258 صفحه

 

کتاب بازگشت ریشی یکی از آثار به چاپ رسیده ی دیپاک چوپرا پزشک و بنیانگذار مؤسسه امریکایی طب آیورودا می باشد که توسط مترجم خوب کشورمان لادن جهانسوز در 260 صفحه ترجمه شده است. 

نگارنده در این کتاب، اجراهایی از بیماران و مشکلات جسمی و روحی آنان بازگو میکند که با استفاده از مدیتیشن درمان شدهاند.

بخشی از متن

مادر و مادر بزرگم رنجیده و نسبت به او بی اعتماد شدند. پدرم موضوع را شایسته گفت وگو نمی دانست اما برادرم سانجیوه و من کاملا مجذوب این مرد که همگی او را عمو می نامیدیم، شدیم. در درجه اول، عمو یک هنرمند بزرگ بود، او می توانست تصاویری کاملا شبیه به افراد نقاشی کند. 

در سایه زدن عکسهای سفید و سیاه نوع عکس هایی که ما تا به حال دیده بودیم در حدی مهارت داشت که آنها کاملا به یک نقاشی شبیه می شدند. عمو این کار را با تصاویر مادر و مادربزرگم انجام داد و پس از خاتمه کار، آنها با حالتی مهرآمیز و بردبارانه او را نگریستند. (ص44 کتاب بازگشت ریشی)

به علاوه ویلن را با زیبائی تمام می نواخت، اما مهم تر این که عمو قصه گویی بزرگ بود. هر روز عصر با گیلاسی از شراب شیرین ارزان قیمت در دست می نشست و برای ما از ماجراهایی بی پایان که بطور جدی آنها را حقیقی به شمار می آورد سخن می گفت.

شکار ببر در جنگل های نیجریه، ارواحی که مردم را تا حد مرگ می ترساندند، و اکتشافات انفرادی او در مرزهای آلمان، موضوعات مورد علاقه اش بودند. به علاوه کتابهای مشکل تر را روخوانی می کرد و در حال جلو رفتن، قسمت های دشوار آن را توضیح می داد. 

آرزو میکنم می توانستم به یاد آورم که چگونه دنیای نوین و با شهامت ماکسلی و امروز را برایمان تشریح می کرد. تنها به یاد می آورم که آن را با اطمینان خاص بیان می کرد. عمو هر چیزی را تعمیر می کرد و هر آنچه را که دانستن آن لازم بود می دانست. (ص44 کتاب بازگشت ریشی)

 او به ما کمک می کرد که چوبهای کریکت تازه خود را با روغن برزک نرم کنیم. هنوز هم قادر نیستم بی آن که او را به عنوان جزئی از این مراسم به شمار آورم، به آن فکر کنم. هنگامی که سرگرم دوره های بازی بعد از ظهر و با پیدا کردن ببرهای بزرگ وحشی برای قصه هایش او بودیم، هرگز از توصیه کردن به ما با صدای بلند، کوتاهی نمیکرد.

یا این انسان کاملا فوق العاده، گاهی اوقات ناپدید میشد و معمولا این رویداد مدت زمانی به طول می انجامید. کسی نمیدانست، واقعا به کجا می رفت و چه وقت باز می گشت.