کاست اصل متالیکا _ مکاشفه

� متالیکا؛ صدای خشم و حقیقت

سال 1981، وقتی جیمز هتفیلد و لارس اولریک دور هم جمع شدن، شاید خودشون هم فکر نمیکردن قراره دنیای موسیقی رو تکون بدن. کمی بعد کرک همت و کلیف برتن (و بعدها جیسون نیوستد و رابرت تروخیو) به گروه اضافه شدن و صدای متالیکا کامل شد؛ صدایی که هم پر از خشم بود، هم پر از صداقت.

از همون اول، آلبومهاشون مثل Kill Em All (1983) و Ride the Lightning (1984) حکم یه انفجار رو داشتن. ریفهای کوبنده، درامهای خشن، و صدای فریادگونهی هتفیلد، همه نشونههای سبکی بودن که بهش میگفتن تراش متال.
بعدش آلبوم Master of Puppets (1986) اومد؛ شاهکاری که خیلیها هنوزم میگن بهترین آلبوم متال تاریخ ـه.

---

اما متالیکا فقط خشم نبود؛ توی کارهاشون همیشه نوعی روایت از زندگی، جنگ، عدالت و حتی تنهایی شنیده میشد. آلبوم And Justice for All (1988) با صدای خشک و سنگینش، تصویری بود از جهانی پر از فساد.
و بعد، آلبوم Black Album (1991) اومد که آهنگهایی مثل Nothing Else Matters و Enter Sandman رو به تاریخ موسیقی هدیه کرد؛ ترانههایی که دیگه فقط متعلق به طرفدارای متال نبودن، بلکه همهی دنیا شنیدنشون.

---

برای ما تو ایران، متالیکا بیشتر با نوارهای دستبهدست شناخته شد.
بچههای دههی شصت و هفتاد شمسی، واکمن یا ضبطهای بزرگ رو روشن میکردن و صدای متالیکا رو با خشخش نوار گوش میدادن. خیلیها اولینبار با Nothing Else Matters عاشق شدن، بعضیها با Master of Puppets سر تکون دادن، و بعضیها با Fade to Black بغض کردن.

---

� متالیکا فقط یه گروه موسیقی نیست؛
برای خیلیها مکاشفهای بود از درون خودشون. صدایی که نشون میداد پشت خشم، یه دل پر از درد و حقیقت خوابیده.