کاست عکس دار ستار و مهستی

� ستار و مهستی؛ همصدایی عشق و دلتنگی

ستار، با اون صدای گرم و مردونهاش که همیشه بوی عاشقی و شوق داشت، و مهستی، با اون لطافت و وقار زنونهاش که هر ترانهاش مثل یه زمزمهی دلنشین بود وقتی کنار هم قرار میگرفتن، انگار یه قصهی کامل روایت میشد؛ قصهای که بدون یکی از اونها ناتمام میموند.

ترانههایی مثل «همخونه» یا «گلهای کاغذی»، نمونههای درخشانی بودن از این همصدایی. توی این دو صدای متفاوت اما هماهنگ، آدم حس میکرد گفتوگوی یه زن و مرد عاشق رو میشنوه؛ پر از امید، پر از حسرت، پر از لحظههایی که برای همیشه تو دل میمونه.

اون روزها، نوارهای ستار و مهستی دستبهدست میچرخیدن. بعضیها شبها باهاش بغض میکردن، بعضیها باهاش عاشقانههاشون رو زمزمه میکردن. صدای این دو، وقتی توی ضبطصوتهای خونگی یا واکمن پخش میشد، حالوهوای خونه رو عوض میکرد.

ستار و مهستی فقط دو خواننده نبودن؛
دو روایت بودن از عشق، که وقتی با هم میخوندن، انگار دنیا رنگ دیگهای میگرفت.