کاست عکس دار مازیار عصری آلبوم نازنین

� مازیار عصری نازنین (دهه 70)

وقتی کاست نازنین وارد بازار شد، برای خیلیها مثل یه کشف تازه بود. صدای مازیار عصری، پر از حس و شور، انگار ترکیبی بود از لطافت معین و پرشوری ستار؛ صدایی که هم میتونست آدمو عاشقونه با خودش ببره، هم میتونست بغضی تو دل بذاره.

ترک اصلی آلبوم، یعنی «نازنین»، خیلی زود محبوب شد. یه ترانهی عاشقانهی ناب، از همون جنسهایی که با بار اول شنیدن توی دل مینشست. شعرش ساده بود اما پر از احساس، و ملودی آرومش کاری میکرد شنونده حس کنه داره توی کوچهای خلوت قدم میزنه، با دلی پر از یاد یار.

آهنگهای دیگهی آلبوم هم همین حالوهوا رو داشتن؛ مثل «دل دیوونه» و «بیقرار» که هرکدوم برای خودشون یه قصه بودن. صدای عصری جوری بود که انگار بیواسطه با آدم حرف میزد، مثل دوست صمیمیای که غم و شادیتو خوب میفهمه.

اون روزها، وقتی نوار نازنین رو توی ضبطهای قدیمی میذاشتی، صدای خشخش اولش خودش مقدمهای بود برای رفتن به دنیای دیگه. بعد که صدای مازیار بلند میشد، دل آدم میرفت جایی که عشق و دلتنگی دست به دست هم داده بودن.

امروز، آلبوم نازنین فقط یه مجموعه موسیقی نیست؛
یه یادگاریه از دورانی که موسیقی پاپ ایران هنوز صادق، بیآلایش و پر از احساس بود.