کاست عکس دار معین در کنسرت یونیورسال آمفی تیاتر

� معین؛ صدای عاشقانهها

معین همون خوانندهایه که وقتی میخوند، انگار خودش توی دل قصهی ترانهها زندگی کرده.
از یکی رو دوست میدارم و مسافر گرفته تا پرنده و به تو میاندیشم
هر آهنگش یه روایت بود؛ روایت دلهای بیقرار، شبهای پر از دلتنگی و عشقهایی که یا به وصال میرسیدن یا نیمهکاره میموندن.

صدای معین، نه پر از زخم بود مثل داریوش،
نه پر از شور پرهیاهو مثل اندی،
بلکه مثل یه زمزمهی نرم بود؛
صدایی که آرامش میداد و در عین حال بغض میکاشت.

اون سالها، کاستهای معین همیشه جزو پرفروشترینها بودن.
هرکس یه نوار ازش داشت، با جلدهای رنگی و عکسهای سادهاش.
یه طرف کاست «مسافر» پلی میشد، طرف دیگه سفر یا پرسه.
بچههای جوون عاشقانههاشو با واکمن گوش میکردن،
و پدر و مادرها، با همون ضبطصوتهای بزرگ، شبا براش اشک میریختن.

معین برای خیلیها شد صدای همیشگی دلشکستگیها و امیدها.
صدایی که هنوزم، وقتی پلی میکنی، انگار زمان وایمیسته و تو رو میبره به همون سالها؛
سالهایی که عشق سادهتر بود و موسیقی، از دل برمیخاست.