کاست عکس دار امید آلبوم پرسه های عاشقانه

� امید پرسههای عاشقانه (1371)

اوایل دههی هفتاد بود که صدای تازهای تو موسیقی پاپ ایرانِ خارج از کشور بیشتر از همیشه شنیده شد؛ امید. صدایی روشن، عاشقانه و پر از امیدواری. آلبوم «پرسههای عاشقانه» یکی از اون کاستهایی بود که خیلی زود بین مردم جا باز کرد.

ترک اصلی، یعنی «پرسههای عاشقانه»، پر از تصویر بود:
قدم زدنهای طولانی، خاطرههای نیمهشب، نگاههایی که توی کوچههای خلوت گم میشن. امید با صدای گرم و پر از حسش، این صحنهها رو طوری اجرا میکرد که شنونده خودش رو وسط قصه پیدا میکرد.

قطعات دیگه مثل «دیگه عاشق نمیمونم» و «گریه نکن» هم توی همین آلبوم بودن؛ ترانههایی که هم ملودیهای لطیف داشتن، هم تنظیمهایی که برای اون زمان نو به نظر میرسیدن.
صدای امید، ساده و صمیمی بود. نه زخمی مثل داریوش، نه پرخروش مثل معین؛ بلکه یه صدای مهربون که بیشتر شبیه حرفهای یه دوست صمیمی مینشست روی دل.

---

اون روزها، وقتی نوار پرسههای عاشقانه دستبهدست میچرخید، خیلیها باهاش توی کوچهها و خیابونها قدم میزدن. بعضیها واکمن میذاشتن و با صدای امید، غرق رویا میشدن. بعضیها هم شبا، قبل خواب، کاست رو پلی میکردن و میذاشتن صداش آرومآروم پرسه بزنه توی دل خونه.

---

این آلبوم، برای خیلیها شد یادگار اولین عشقها.
هر بار که پلی میشد، آدم حس میکرد دوباره جوون شده؛ با همون شور، همون دلتنگیها، همون قدمزدنهای بیپایان.