کاست شهره عکسدار حکایت پنجم همراه مسعود فردمنش

نوار کاست شهره

جعبهی قدیمی رو باز میکنی، بوی خاکخوردهی سالها میاد بیرون.
اون وسط، یه کاست با برچسب رنگرفته: «شهره».
قاب کاست ترک خورده، اما همون نگاه و لبخند روی جلد، هنوز مثل روز اول زندهست.

میذاریش توی ضبط، دکمهی پلی که پایین میره، اول صدای خشخش میاد
و بعد همون صدای آشنا:
پرشور، گرم، با یه لرزش عاشقانه که انگار از دل آدم خبر داشت.

شهره شروع میکنه به خوندن،
و تو یه لحظه پرت میشی به روزگاری که همهچیز سادهتر بود.
کوچههای خاکی، بوی نون تازه،
و اون شبهایی که با دوستان یا حتی تنهایی، مینشستی و کاست رو تا آخر گوش میدادی.

ترانههاش هم بغض داشتن، هم شور زندگی.
یه جا باهاش گریه میکردی، یه جا دست میزدی و میرقصیدی.
صدای شهره مثل رفیقی بود که کنارت مینشست،
بیهیچ قضاوتی، فقط حرف دل رو میزد.

الان، سالها گذشته.
اما وقتی نوار شهره میچرخه،
همون حس قدیم برمیگرده
حس دلتنگی برای روزهایی که دیگه نیستن،
ولی تو دل و خاطرت هنوز زندهن.

کد: 3006