واکمن فلیپس سالم

واکمن
یه جعبهی کوچیک، ولی دنیایی از صدا.
اولین بار که گذاشتیش رو کمربندت و هدفون رو گذاشتی رو گوشت، انگار دنیا عوض شد.
دیگه صدای آدما مهم نبود صدای خودت بود، خودت و اون آهنگی که با هزار وسواس انتخابش کرده بودی.

با واکمن، هر خیابون میشد لالهزار، هر پیادهرو میشد بلوار کاخ، هر غروب میشد یه جمعهی تنها.
صدا از نوار میاومد، اما میرفت مستقیم توی دل.

گاهی با داریوش قدم میزدی، گاهی با حمیرا گریه میکردی، گاهی با اندی و کوروس لبخند میزدی، حتی اگه هیچکس دور و برت نبود.
اون دکمههای کوچیک: پخش، توقف، عقب، جلو
مثل کنترلِ زمان بودن. میتونستی برگردی به یه لحظه، دوباره گوشش بدی، دوباره احساسش کنی.

اون صدای "تق" وقتی درِ واکمن بسته میشد، انگار درِ یه دنیای تازه باز میشد.
یه دنیای شخصی، بیهیاهو، فقط تو و ترانه.

خیلی وقتا، واکمن دزدیدهشدهها رو پس میداد؛
یه حس، یه خاطره، یه جملهی نگفته.

شاید امروز با گوشی و هدفونهامون، صداها خیلی شفافتر شدن
اما اون حسی که با یه نوار کاست داخل واکمن تجربه میکردیم؟
اون صمیمیتی که بین ما و موسیقی بود؟
اون دیگه تکرار نمیشه.

واکمن یعنی خلوت. یعنی انتخاب. یعنی عشق به صدا.
و برای ما، یعنی بخشی از جوانی بخشی از خودمون.
 

کاملا سالم ولی فاقد در باتری میباشد